Jak to było z tą moją emigracją? Zamierzchłe czasy… Takie mam przynajmniej wrażenie po tych 12 latach na obczyźnie. Tzn tak naprawdę, ta obczyzna jest teraz moim domem, a mój dom stał się obczyzną; trochę to pogmatwane jeśli podejmie się próbę identyfikacji z państwem!

Niby obydwa kraje są bliskie sercu, a jednak jeden bardziej…

Do Irlandii przybyłam jako niedojrzała 24 latka. W Dublinie wylądowałam późną kwietniową nocą, razem z innymi 189 Polakami, szukającymi szczęścia daleko od naszej pięknej krainy. Dzięki Magdzie, którą poznałam na krótko przed przyjazdem, miałam się gdzie zatrzymać na tę krótką noc. Następnego dnia, wsiadłam w autobus i przyjechałam do Midlands, regionu, w którym mieszkałam przez kolejnych 11 lat. Tam moja bliska przyjaciółka zaopiekowała się mną i pomogła ogarnąć sprawy imigracyjne.

Początki były jak u każdego, chyba… Nie wiązałam z tym krajem żadnych planów na przyszłość. Jedyny plan jaki wtedy miałam, to zarobić trochę przez lato, uszczknąć ciut z irlandzkiej codzienności i wrócić najpóźniej pod koniec września do domu. Jak to jednak z planami bywa te często się zmieniają.

Spokojnie! Nie będę tutaj opisywać moich doświadczeń z całych 12 lat! Działo się dużo, dobrego głównie. Z perspektywy czasu widzę, że to właśnie te dobre momenty przeważyły szalę decyzji pozostania na celtyckiej ziemi.

Kiedy moja niedojrzałość rozpoczęła przemianę w dorosłość, zaczęłam widzieć świat w innych kolorach i z innej perspektywy. Priorytety się zmieniły, a chęć bycia szczęśliwą w kraju, który to umożliwia i wspiera, przełożyła się ponad ponurą i szarą dla mnie wtedy rzeczywistość w ojczyźnie. Wiem, wiem… w Polsce wiele rzeczy się zmieniło na lepsze, przez co stała się ona całkiem przyjaznym krajem do życia. Jednak do poziomu Irlandii jeszcze trochę jej brakuje. O ile Polska rozwija się gospodarczo, o tyle mentalność i przekonania społeczne pozostają daleko w tyle.

Podczas gdy w Polsce nadal mówi się, że homoseksualizm jest chorobą, w Irlandii w 2015r. zalegalizowano małżeństwa tej samej płci. Należy tu podkreślić, iż jako pierwsi na świecie (!) irlandczycy zadecydowali o tym w referendum! Kiedy w Polsce kobiety protestują w sprawie decydowania o własnym ciele, by aborcja była decyzją indywidualną, w Irlandii sprawa terminacji ciąży jest już prawomocna. Kiedy w Polsce słyszy się z ambony, że antykoncepcja to grzech, w Irlandii rozważa się opcję, by ta była darmowa dla każdego. Podczas gdy w Polsce ludzie nadal pracują po 10/12 godzin na dzień, by móc zaspokoić swoje podstawowe potrzeby, w Irlandii coraz więcej firm wprowadza czterodniowy tydzień pracy z maksymalną ilością 8h/dzień, i tak dalej, i tak dalej.

Nie chodzi mi tu o demonizowanie jednego kraju a idealizowanie drugiego. Chcę jedynie pokazać, że pomiędzy tymi dwoma Państwami nadal istnieje mentalna przepaść.

Po zapytaniu przyjezdnych, dlaczego zdecydowali się zostać na zielonej wyspie, najczęściej słyszaną odpowiedzią jest po prostu LUZ. Pomimo, wszelkich pozytywnych zmian w polskiej krainie, nadal brakuje tam tego najzwyklejszego LUZU.

Inna mentalność, historia i kultura, a jednak tak wielu z nas czuje się W Irlandii jak u siebie!

Wyspa ta, jest krajem w którym mamy cały świat w pigułce. Można tu spotkać ludzi z najdalszych zakątków świata. W dużych i małych miastach, na wioskach i odludziach – wszędzie można spotkać człowieka spoza granic Irlandii. Wszyscy mają tak odmienne pochodzenie, że nikogo nie dziwi już wyznawanie innych wartości. Kolor skóry jest tylko kolorem skóry, a inna religia jest tylko inną religią. Homofobia? Owszem, jest tu zjawiskiem obecnym, jednak bardzo sporadycznie można jej doświadczyć. Każdy ma prawo do bycia sobą, bez obawy bycia dyskryminowanym. Czy tak „kolorowe” społeczeństwo cieszyło by się szeroko pojętą akceptacją w Polsce?!

Irlandczycy są najbardziej tolerancyjnym narodem, jaki przyszło mi poznać. Akceptują nas – imigrantów, pomimo tych wszystkich różnic rasowych i kulturowych jakie za sobą niesiemy.

Kiedy zatem mówię, że ciężko mi określić, który kraj jest dla mnie domem, tak naprawdę nie muszę wybierać!

W domu czuję, że jestem wolna od obłudy i zawiści.

W domu jestem szczęśliwa bez obawy, że ktoś mnie za to skrytykuje.

W domu liczy się człowiek, a nie to co ten posiada.

W domu jest zawsze wesoło i gwarnie, mimo że są w nim różni lokatorzy.

W domu czuję się bezpiecznie.

Irlandia jest moim domem.

Nadal tęsknię za Polską, nadal doceniam jej piękno i specyficzność. Emigracja z niej, uświadomiła mi w jak uroczym zakątku Europy przyszło mi żyć tych 24 lat.

Introweska