Nowy Rok, nowe postanowienia. Nowe marzenia i plany, nowe oczekiwania i pragnienia. Jedynie my sami pozostajemy starzy w tych nowych okolicznościach. A może i te pozostają zeszłoroczne?!

Zmarł Grześ…

Młody człowiek. Za młody na śmierć i to całe pogrzebanie. Miał plany, miał marzenia.

Chciał spędzić Święta w domu, i prawie mu się to udało. Prawie, bo zabrakło mu około stu kilometrów, by tam dotrzeć. Nie wiedział, że tam nie dojedzie… Nikt nie wiedział. Na oko zdrowy człowiek w kwiecie wieku, a umarł. Bezwypadkowo. Tak po prostu zasnął. Na zawsze.

Jak to się stało? Pytamy siebie nawzajem – dlaczego on? Mody i zdrowy był przecież! Młody na pewno, a czy zdrowy? Zdrowi ludzie nie umierają ot tak, prawda? A może to nie ma znaczenia, kiedy nasz czas się kończy.

Taka jest zasada – nie znasz dnia ani godziny, więc dlaczego tak często, ba – nawet zawsze, nie doceniamy tego życia? Jakbyśmy mieli, żyć wiecznie, jakby to życie, było próbą generalną przed kolejnym. A nie jest! Kto wie, może to Ty nie wstaniesz rano z wygodnej pościeli, albo ja padnę na twarz i nigdy się z niej nie podniosę!

Kiedy umrę, kiedy Ty umrzesz, świat się nie zawali! Wszystko nadal będzie się kręcić swoim rytmem, tyle że bez Ciebie lub mnie, albo bez kogoś innego. I wiecie co, inni nadal będą żyć! Będą wstawać o poranku i z marudną miną znowu pójdą do pracy ponarzekać na wszystko to, co sami tworzą. Samochody nadal będą krążyć w tę i we wtę, sklepy nadal będą działać, samoloty latać, a ludzie żyć! Tylko my będziemy już martwi. Nasza rzekoma wyjątkowość zostanie opłakana i szybko zapomniana, a nasze życie, jego rozterki i problemy, które dla nas wydawały się najważniejsze, nie będą mieć żadnego znaczenia. Nigdy nie miały…

Mamy zbyt mało czasu, by żyć trywialnie i bez sensu. Wszystkie te kłótnie, problemy i trwogi mają tyle mocy, ile sami im damy.

Ile jeszcze wiosen nam zostało? Ile zim? Może pięćdziesiąt, może dwie, lub może ta jest ostatnia… jak u Grzesia.

Miał plany i marzenia. Chciał zdobywać szczyty, a znalazł się w dole. Zimnym i ciemnym, gdzie wraz z nim pogrzebano człowiecze, jakże banalne istnienie.

I nas również tak pogrzebią, szybciej niż myślisz.

Introweska

 

 

 

Introweska